Opis

Aparat PENTACON six TL z obiektywem Zeiss Biometar 80mm f/2.8 MC

Aparat używany w bardzo dobrym stanie, niewielkie ślady użytkowania – drobne otarcia i ryski – bez uszkodzeń, matówka bez skaz – kilka pyłków, optyka czysta bez rys i grzyba, aparat jest przerobiony na dolny naciąg, aparat jest sprawny

W zestawie: aparat, matówka standard, kominek, obiektyw + filtr + oryginalny dekielek + gumowa osłona p/s, oryginalny futerał + pasek

Gwarancja: 1 miesiąc

Wystawiamy paragon lub fakturę VAT-marża

PENTACON six TL jest aparatem średnioformatowym o formacie negatywu 6×6 cm, opartym na konstrukcji lustrzanki małoobrazkowej. Powstał w „VEB Pentacon Dresden”. Jego poprzednicy to: Praktisix, Praktisix II, Pentacon six.

Myśl konstrukcyjna opierała się typowych dla owego okresu rozwiązaniach kamer małoobrazkowych. Podłużny, płaski korpus, nieproporcjonalnie wielki celownik pryzmatyczny wystawał wysoko ponad górną ściankę. Znacznie smuklej i zgrabniej prezentował się ze złożoną osłoną matówki. Był kontynuacją rozwojową równie wówczas popularnego Practisixa.

PENTACON six TL był konstrukcją całkowicie mechaniczna, prostą w obsłudze, z łatwo dostępnymi elementami sterującymi. Nie było ich tak wiele: pierścień nastawczy czasów otwarcia migawki z pamiętnikiem typu błony z prostymi i czytelnymi symbolami – czarno-biały prostokąt na białym polu = materiał do zdjęć czarno-białych, symbol słońca z czarną kropką w środku = negatyw barwny 5500 K, czarna żarówka = negatyw barwny 3400 K, białe słońce = barwny materiał odwracalny 5500 K, biała żarówka = barwny materiał odwracalny 3400 K. Ułatwiało to pracę fotografowi, który nieraz dźwigał na szyi 2-3 Pentaconsixy, każdy z innym typem materiału zdjęciowego. Pierścień ustawczy wartości przysłony znajdował się na obiektywie. I tyle było to ustawiania, przy pracy z celownikiem TTL dochodziło jeszcze ustawienie światłoczułości na pierścieniu światłomierza.

Kamera miała 4 celowniki wymienne. Standardowo wyposażona była w składaną osłoną matówki, z lupą nastawczą o powiększeniu 4x. Przednia ścianka osłony miała otwierane okienko celownika ramkowego do zdjęć obiektów w ruchu. Do obserwacji obrazu z góry służyła również sztywna osłona z lupą, polecana do zdjęć z bliska i przy zdjęciach w trudnych warunkach oświetleniowych. Wbudowana lupa powiększająca miała korekcję optyczną w zakresie -4 – +2 dpt. Do zdjęć obiektów poruszających się oraz obserwacji obrazu z pozycji oka służył celownik pryzmatyczny. Najbardziej skomplikowanym celownikiem był pryzmat TTL z rozdzielaczem promieni, koncentratorem światła i fotoopornikiem. Pole pomiarowe ulokowane było w centrum pola obrazowego, był to pomiar integralny ze środkowej części pola. Skale światłoczułości opisane były w jednostkach DIN (od 9 do 33) oraz w jednostkach arytmetycznych ASA (6-1600), co w zupełności pokrywało zakres wówczas produkowanych błon. Po włączeniu włącznika pomiaru ( z lewej strony pryzmatu – przestawienie z czerwonej na zieloną kropkę, i po zrównaniu pierścieniem ustawczym igły galwanometru z kropką ustawczą (okienko galwanometru nad przełącznikiem pomiaru) odczytywało się dowolną kombinację wartość przysłony – czas otwarcia migawki. Nastawy ręcznie przenosiło się na odpowiednie pierścienie ustawcze na obiektywie i korpusie kamery. Był to pomiar przy otwartej przysłonie, można było również dokonywać pomiaru przy przysłonie roboczej, to jest do wybranego wcześniej czasu naświetlania można było dobrać odpowiednią przysłonę zmieniając jej wartość obrotem pierścienia nastawczego przysłon (na obiektywie).

Moment zrównania igły galwanometru widoczny w wycięciu po lewej stronie matówki oznaczał prawidłowy pomiar. W ten sposób można było wykonać pomiar i zdjęcie bez odrywania kamery od oka. Podobna skala światłoczułości znajdował się na korbce szybkiego przesuwu, ale pełniła ona tylko rolę pamiętnika. W dźwigni naciągu było wycięcie na okienko licznika zdjęć. Po wykonaniu 12 zdjęcia przy pracy na błonie typu 220 trzeba było zwolnić blokadę, by móc przesunąć błonę do 13 klatki.

Atutem kamery były matówki wymienne. Było ich siedem, zaczynając od czystej matówki (wielu fotografów wybierało takie właśnie matówki), poprzez ułatwiające ustawianie ostrości kliny dwupolowe otoczone pierścieniem z mikrorasrem, do specjalistycznych jak matówka z polem przezroczystym z krzyżem do ustawiania ostrości według obrazu powietrznego w przypadku wykonywania zdjęć lupowych i mikroskopowych. Dokładne określanie skali fotografowanych obiektów ułatwiała matówka z podziałką 5- milimetrową oraz z siatką kwadratów (pomocna przy zdjęciach architektonicznych.